#ærlig #livet #meg

Det er lenge siden sist post. Lenge siden mye... Jeg tror dette innlegget blir noe av det lengste noensinne. Bloggen er en lufteventil, der mine tanker løper løpsk. Og det skal den få være, uansett.

Bloggen er tidvis vært gjennomsyret av kristen tankegang, hjernevasking vil noen si. Hyklerisk, skinnhellig, dumskap, kall det hva dere vil.

La meg starte med det som en gang var "den nye starten". 20 år og kristen. Jesus skulle være veien sannheten og livet. Ungdomsår med fest og morro, dansing på bordet, det å våkne opp å ikke huske noe av dagen før, alt det skulle være slutt. Jeg hadde tatt et valg, et valg jeg trodde var riktig. Etter dette kom det reaksjoner som jaja, fint for deg, bare ikke bli hjernevasket, vær deg selv. Hjernevasket, jeg? nei det skulle jeg aldri bli. Men hvor lett er det å stå i mot, når det hele tiden blir prentet inn: Jesus får satt deg fri. Du kommer til helvete viss ikke. Gud og jesus, jesus og gud. Tar du imot blir du fri! du skal kjenne at det er da du virkelig lever. Det er klart du blir påvirket av slikt. Stormende jubel og hallelujastemning. Folk som smiler, ler, går amok for gud og de. Du får kristne venner, kristent fellskap, det finnes ikke noe annet.

Men det finnes noe annet...

Etter "den nye starten" skulle alt bli nytt, jeg gikk inn i det med iver og glede. Jeg reiste til Bibelskolen Bildøy Bergen og var elev der ett halvt år. Fikk reist til Afrika, oppleve massevis. Et fantastisk halvår med nye gode vennskap. Bibelen var alltid under armen. Jeg hadde virkelig tatt ett valg, dette skulle være mitt nye liv. Det føltes så bra.

Innerst inne så har jeg ikke følt meg helt hjemme med det valget likevel...

Når jeg kom hjem etter Bildøy, ble ting etterhvert mer og mer et mas og et jag. Et skikkelig kav.
Jeg hadde så lyst å bidra, være det lyset i verden som alle kristne snakket om. Men jeg var alltid litt utenfor felleskapet. Den som ingen så. Jeg følte meg egentlig helt alene. Jeg var dårligere enn de andre, jeg hadde ikke vært kristen hele livet, jeg hadde og har mange skjelett i skapet. Jeg kunne finne på å reise på fest isteden for møte, ikke for å drikke, men det var det ikke mange som så. Fest var synonymt med synd og fanteri.
Det å alltid kjenne på at en er ikke god nok, det at fellesskapet med de andre litt etter litt har blitt borte, har ført med seg mange tanker. Dårlige tanker..

Alle kristne snakker om fellesskap, en skal ha fellesskap med Gud, en skal ha fellesskap med andre kristne, det skal føles som et hjem, et sted å ha tilhørighet.

Jeg hadde et motto en gang: be, berøre og bevare. Alle tre må være tilstede for å¨vinne og beholde kristne.
Kristne slik jeg kjenner de, burde bli mye flinkere til å bevare de som allerede er. Alle har ansvar for sitt eget liv, det er greit, men fellesskapet sammen som kristne må alle være med å bevare.

For min del kjenner jeg at jeg har fått nok. Jeg har fått nok av: du må, du skal, du bør, pass deg for synden, må ikke havne i helvete. bla bla bla
Jeg kjenner jeg har fått nok av å ikke finne min plass.
Jeg har fått nok av de jeg tidligere tenkte var mine venner. Det å ikke bli invitert, det å ikke være god nok, det å bli utelatt fordi jeg ikke passer inn i en perfekt verden. Hvor er kristenheten i det? Hvordan kan en kalle seg kristen når en har nok med seg selv og ferdig med det? Hvordan kan en være kristen om tilgivelse er ett ikkeord? Hvordan skal en klare å overleve som kristen når en ikke har noen å dele livet med? oppturer nedturer, vanskelige dager, gode dager. Når en tar kontakt, men ingen svarer. Da gir du til slutt opp...

Jeg føler jeg har kjempet, en kamp jeg sakte men sikkert har tapt. Alt skulle bli bra bare jeg ble kristen, jesus som frelser, livet skulle få en mening. Livet ble ikke så mye bedre.

Jeg skal ikke legge skylden på alle andre, jeg er nok skyld i det aller meste selv.


I kveld var jeg på et kristent arrangemet i kongeparken. Jeg hadde sagt jeg ikke skulle sette mine ben der dette året. Men jeg gikk likevel.
Det jeg satt igjen med var at dette er tull. Folk løfter hendene, ber, tenner lys, lovsynger. Jeg klarte ikke se meningen med det.

Ting har forandret seg det siste året.

Det har blitt mer morro å gå på fest enn å gå på møter. Mye kjekkere å være på f.eks. Alf&Werner og drikke strawberry daiquiri.
Folk inviterer til fest, der en kommer som en er, slipper håret løs og har det morro.
En blir ikke invitert på møter, de sier alle er velkomne og en skal komme som en er, rom for alle, men en blir målt opp og ned, er personen god nok? Jippi der var det tid for å bekjenne sine synder! en må være ærlig og si at uff nei, nå har jeg gjort noe galt igjen, er ikke god nok. Men en skal ikke vise det, en skal være perfekt.

Det siste året har vært forferdelig ensomt. Det å ta opp telefonen og ikke se et eneste navn en kan ringe til. Prøve seg på noen sms, men ingen svar. Begynne med kontaktannonser på fb for å ha noe å gjøre på en lørdagskveld, med egentlig ganske lite hell.
Feire nyttår 12/13 helt alene, der ingen kunne tenke seg mitt selskap. Det var ikke noe morro. En føler seg komplett dust når en da sitter på fb og ser alle statusene om hvor kjekt alle har det. Fantastiske feiringer.
Men jeg, alene. En blir ødelagt av sånt..

Det er mye som ikke har vært bra i det siste.

Alle sa jeg skulle bli fri, føle meg fri, virkelig leve om jeg tok i mot jesus

Jeg føler meg mer fri nå når jeg på mange måter har valgt det bort.
Jeg har ingen å stå til rette for.
Jeg kan gjøre hva jeg vil uten dårlig samvittighet.
Jeg kan være meg selv.
Ingen kan si at jeg ikke er god nok som kristen. For jeg vet ikke lenger om kristen er noe jeg vil kalle meg.

Det finnes mer mellom himmel og jord enn en kan forklare. Ingen tvil om det, men om det er gud, allah, buddha, vishnu osv får være opp til hver enkelt.

Kristendom har jeg for tiden fått helt i vrangstrupen.

Dumskap

Kva skal ein gjera, når det ein gjer aldri kan vera godt nok til å ordne opp i alt det dumme ein har gjort?

For ei tid tilbake så gjorde eg noko dumt, veldig dumt. Det gjekk ut over nokon som så absolutt ikkje hadde fortent det. Det reiv hjarta mitt i to, sjølv om det var eg som var grunnen til alt det dumme. Eg mista min beste venn på grunn av min dumskap...

Løgn og fanteri fører aldri noko godt med seg.

Eg har alltid sagt at eg er "dønn ærlig", vel eg var det ein gong.

Løgn tærer en opp.

Løgn er for dei smålege.

No er eg ein av dei.

Kvifor eg gjorde som eg gjorde kan ikkje forklaras, eg veit det ikkje sjølv ein gong. Eg vikla meg inn i noko som det vart verre og verre å kome utav for kvar dag. 

Det som var rart i det heile var at følte meg dratt mellom to poster. Ein som sa at det du gjer nå, det skulle du aldri gjort. Eg visste det var galt, eg kjende at det gjorde vondt i sjela kvar gong ein ny melding blei sendt. Samstundes var det ein annan stemme som sa: drit i, det gjer ingen ting. Ser du ikkje at alt er øydelagt fra før? ser du ikkje at du aldri kan bli god nok?, du er ein bare, innsjå det med ein gong. Det betyr ikkje noko frå eller til om du gjer dette, du betyr ingenting likevel. Trur du verkeleg at h*n er din beste venn? pfft det er berre tull. 

Eg falt for freistinga. 

Eg falt for det som ikkje var av det gode.

Eg høyrde på feil stemme.

Samstundes tok eg meg sjølv i å be, kvar gong eg åpna profilen på facebook med eit anna navn enn mitt, så ba eg min Herre om hjelp til å avslutta dette på ein god måte. Jo før jo heller. Eg visste jo kva vei det bar.

Eg er ingen god løgner, eg visste eg ville bli avslørt.

Men når sanningas time kom, fekk eg panikk. panikk med stor P. Nett som om eit slør åpna seg framfor augene mine og eg såg kva eg faktisk hadde gjort. 

Eg laug igjen...

og igjen...

igjen...

Eg ville ikkje at det skulle vera meg som hadde gjort alt dette, eg ville ikkje. Men det var jo meg.

Mi skuld og bare mi. Ingen andre kunne klandras for det eg hadde gjort.

Sanninga kom fram til slutt.

Den var nødt til det.

Sanninga knuste meg, då kan eg berre tenke meg kva sanninga gjorde mot den eg gjorde det dumme mot. 

Å vakna dagen etter, og sjå at den eg såg på som min bestevenn ikkje lenger var venn med meg på facebook, ikkje ville ha noko med meg å gjer, gjorde ubegripelig vondt. Eg forstår det, sjølvsagt. Eg hadde jo ikkje vore ein venn sidan eg gjorde det eg gjorde.

Det var ein fredag, den vonde dumme fredagen. Ein fredag som var blitt dum på grunn av meg. 

Eg skulle vera med far for å gjera ferdig siste rest av dei nye beda eg hadde begynt på i hagen til mormor. Det enda med at far gjorde ferdig bedet, mens eg satt midt i det og tuta. Klarte ikkje slutta. Tårene berre trilta, det einaste eg fekk fram når far ville veta kva som var så galt, var at det var min feil. Eg har øydelagt alt. rubbel og bit. Kan ikkje fiksast. 

Eg har aldri følt meg som ein så stor tosk som då, eg har aldri før vore så nære å gjera det eg alltid har sett på som feigt. 

Eg måtte reisa vekk, og blei vekke lenge. Einvegsbillett. Klepp var ein stad eg ikkje kunne vera lenger. 

Det gjer uendeleg vondt å mista sin beste venn, sjølv om det var min eigen feil.

Unnskyld var aldri godt nok, og kjem aldri til å vera godt nok for å gjera opp for min dumskap.

Ingenting eg kan gjer, kan nokon gong gjera opp igjen det vonde. 

Eg innser at eg har prøvd for hardt på å fiksa det heile. Eg har vore ein masekopp. Eg likar ikkje å vere det. Alt eg ville var å fiksa det. Alt eg ville var å få orden på det heile igjen. Alt eg ville var å visa at det eg gjorde ikkje representerer den eg er. Sidan eg var den som øydela, så måtte eg jo fiksa det igjen eller? 

Eg gjorde berre vondt verre.

Eg fortsett å gjera vondt verre.

Ein kamp for å fiksa noko eg ikkje får lov til å fiksa. 

Ein kamp for å fiksa noko eg ikkje kan fiksa. 

Eg har aldri følt meg så einsam som etter den fæle fredagen. 

Alt falt i grus.

Bråstopp.

Eg tar meg sjølv i å tenke på kor Gud var oppi alt dette. Kva er meininga? det blir jo alltid sagt at alt har ei meining. Det er mykje eg ikkje ser meininga med... 

Kvifor eg skreiv alt dette?

Eg måtte få det ut av systemet. 

Lufteventil.

Ut må det, viss ikkje kjem eg meg aldri vidare.

Del Ordet !

Til sjuande og sist har me berre eit håp, me må stå saman og sette vår lit til Gud.

Teikna på at enden rykkar nærare blir tydelegare og tydelegare. Teikna har vore i denne verda lenge. Tanken på at me lever i endetida, er ein skremande tanke. Slik eg ser det så byrjar tida å verta knapp. Me har ikkje tid til å vera tause. Kvifor skal me vera tause, når det me har å fortella gjeld liv eller død? Min største frykt er at mine kjære, min familie, mine venner, alle! ikkje blir med til Himmelen. Det gjer meg uendeleg redd...

Tenk når me alle står framfor Gud på dommens dag, og me blir dømte. Nokon til evig liv andre til fortaping. Nokon får leva eit liv i glede, gå på vegar av gull. Dei andre får eit evig liv i det verst tenkelege.

Me er alle unike blomar i Guds hage. Han har inderleg kjærleik og omsorg for kvar enkelt av oss. Like lite som nokon av oss har råd til å miste nokon av våre barn, vil han miste ein einaste av oss.

Mange har spurt meg korleis eg kan tru, det var ikkje noko dei hadde venta av meg. Dessutan er det jo så mange religionar, korleis veit eg at kristendommen er den rette? Eg veit eg har valt rett! Eg kjem aldri til å angre. Eg veit at Gud er min Far, eg veit at Jesus er hans son som døydde i vårt sted, for våre synder. Eg har kjent Guds kjærleik på kropp og sjel. Eg er ikkje i tvil! Det vil ikkje seie at eg ikkje tvilar for det gjer eg stadig. Ei eg kjenner sa ein gong at uten tvil så finnes det ikkje tru. Eg fornektar og gjer galne ting. Gud er likevel min Far, eit stødig fjell der eg får koma akkurat som eg er.

Det handlar ikkje nødvendigvis om kva me må, kva me bør, kva me skal gjere osb. Det handlar meir om å ta imot. La Gud fornye legem og sjel. Han vil ta seg av oppussinga. Ved tru kjem også gjerningar. Tru utan gjerningar er død tru. Men me Gud i livet så klarar ein ikkje motstå gjerninga som kjem i kjølvatnet av det valet ein har teke. Ein må berre tørre å sleppe taket, og stole fullt og heilt på Gud og la han ha styringa. Me må kunne gå i tru. Det er ikkje lett tykkjer eg. Eg har ikkje lyst å mista kontrollen over mitt liv, samstundes som eg veit at store ting vil hende når Gud får ta styringa og vera nr 1.

Eg forstår faktisk Gud som lot sin einaste son gå i døden for oss. Jesus vart ofra for våre synder slik at me skulle bli reine. Gud godkjente offeret som var blitt slakta, det var godt, og Jesus stod opp igjen frå dei døde. Me er skyldfrie og kan ta del i himmelens herlegdom. Det var betre at ein måtte dø for alle oss, enn at alle måtte dø. Når eg skriv at eg forstår det, så meiner eg at eg tenker at eg ville valt døden , viss det kunne redda nokon andre. Dersom ein av mine næraste/sysken eller liknande skulle dø og eg fekk valet om å ta deira plass, eg som kristen og dei ikkjekristne. Eg trur kje eg hadde vore i tvil. Men ingen av oss kjenner timen. Det er ikkje opp til oss, og godt er det. Men det er vår oppgåve å dele Ordet slik at me alle kan leve i jubel i Himmelen og synge saman med englekoret!

Den største bremsa eg har for å dele ordet om Gud og fortelle om mi tru er meg sjølv og den menneskefrykta som eg har. Nokre gonger er alt slik eit ork. Gud har likevel lova å vera trufast. Og han vil gjera under for den som er trufast mot han! Tenk for ein Gud me har. Ein fantastisk far!

Med evig kjærleik har Han elska oss!

"Krisebursdag"

Eg har snart bursdag, berre nokre dagar igjen. Eg blir litt eldre, eit kvart århundre. Det er ikkje det at eg føler meg så utruleg gammal, for det gjer eg ikkje. I mitt hovud er dette ein liten "krisebursdag" likevel. Eg har hatt så mange håp og draumar om kva livet mitt skulle ha blitt til innan eg kom til denne alderen. 25.

Eg veit jo at det ikkje er slik at nå er tida ute for alle dei draumane eg hadde. Men 25-årsdagen min blir ein milepæl, for meg om ikkje anna.

Ein kan så klart og tenke tilbake og sjå at det er godt at ting blei slik som dei er og ikkje slik dei kunne blitt.

Men eg skulle så gjerne ha sett at nokon av draumane var blitt verkelege.

Eg kan laga eit nytt mål, at når eg er 30 så håpar eg at livet mitt skal vera slik og slik. Eg trur ikkje eg tørr, eg er redd for skuffelsen dersom det nok ein gong viser seg at draumane ikkje går i oppfyllelse.

Eg trur rett og slett at eg framover ska ta ein dag om gongen. I alle fall ikkje planlegge mange år fram i tid. Draumar kjem eg til å ha uansett. Eg veit kva eg ønsker meg i dette livet. Om det blir slik veit eg ingenting om. Eg kryssar fingrane.

Eg er snart 25. Ein kan få mange erfaringar på godt og vondt i løpet av 25 år, det er i alle fall sikkert!

Gratulera med dagen til meg (på mandag) :D

Lik meg når jeg er teit

Lik meg når jeg er teit
ikke bare
når jeg åpner verandadøra
og viser deg bilder av meg sjæl
i heldige øyeblikk.

Lik meg når jeg er teit
så skal du få være med
opp på rommet, og så
skal vi bare sitte
å kjede oss.
Og hvis det kommer noen
og jeg tilfeldigvis
er litt johann
og kanskje bommer litt på humor'n
så skal du like meg for det!
Da skal jeg begynne å prate
om kjærlighet.
HENRIK MESTAD

Evolusjonen og di ...

Eg har blitt minna på kor stor Gud er
Det er så mykje eg ikkje forstår, klarer å forklare.

Ta for eksempel evolusjonen. Kan det verkeleg vera slik at verda, universet og alle ting vart til ved eit stort smell, ut av ingenting? Ingenting eksploderte!
samla støv seg over mange mange år, til ein klump som vi nå kallar jorda?
Stammar alt levande liv som vi ser i dag frå ein "primitiv" eincella organisme som kanskje levde i vatnet, men som på finurlig vis har utvikla seg frå det eine til det andre?

Har Gud skapt verda? på sju dagar? men det er jo heilt umogleg! eller? Frå ingenting eller frå Gud?
Gud skapte og sa at alt var godt? "big bang"-Ingenting eksploderte og då blei det sagt... vel ingenting?

Dersom alt kom ut frå ingenting, kan ein jo spørre seg sjølv om kva som er vitsen med det heile. Er livet verkeleg berre mellom vugge og grav? Mennesket i den forstand har jo ikkje nokon annan verdi enn å leva, dø, bli til jord ved hjelp av et fantastisk dyr av typen meitemark (med flere) og dermed bli en del av økosystemet. Når lyset blir slukka så er det slutt, finito, ingenting meir? frå ingenting er du kommet til ingenting skal du bli?

Dersom Gud skapte verda, er det ein vits med det heile. verda som vi kjenner henne er berre ein "venteplass" målet er himmelen den dagen vi døyr. Frelse, Evig Liv! vi blir ikkje berre til mold,det er noko meir.
Dersom Gud skapte verda, så har vi nokon vi må stå til rette for. Då er det kanskje ikkje heilt likegyldig korleis ein lever sitt liv. Gud bryr seg, vil oss kun det beste. Men vi må leva for han, hjarta vårt må tilhøyre han. Dette gjer jo livet litt spooky. Det innebærer jo at det fins ein himmel og eit helvete. Det fins ein gud det fins ein djevel. Livet er meir enn mellom vugge og grav?

Eg veit kva eg trur, eg veit kor eg står i dette spørsmålet. Men eg kan kje med handa på hjarta sei at eg har noko som helst bevis som eigentleg held mål. Eg kan ikkje garantera at det eine er meir rett enn det andre. Det heile er for ufattelig stort til at det er mogleg for eit enkelt menneske som meg sjølv til å forstå. Men trua mi kan ingen rokke ved, det er der eg står planta.

Eg stiller berre spørsmålet, evolusjon eller gud? evolusjonisme eller kreasjonisme?
Kva meining/betydning har våre liv?

Ikke glem at Jeg er her for deg, i deg og rundt deg

Smerten du kjenner, kjenner også Jeg

Din glede er også min glede

Jeg elsker deg med en evig kjærlighet

Jeg blir ikke trett, og Jeg går aldri fra deg

Du er mitt barn, og Jeg er din Far, din Mor og alt det du trenger meg til å være

Er du trett vil Jeg gi deg hvile

Er du knust, vil Jeg lime deg sammen

Er du glad, vil Jeg forsterke gleden, og glede meg med deg

Din lovsang gleder meg

Uansett hvordan din dag er, er Jeg der med meg

Jeg forlater deg aldri!

Jeg gir deg håp og framtidstro

Jeg er her for deg, i deg og rundt deg

Min kjærlighet til deg tar aldri slutt